Aport do frisbee - chwyt dysku

Zamknij oczy i przenieś się na chwilę na zawody frisbee… wyobraź sobie jak stoisz na linii startu, a obok ciebie twój pies. Dajesz komendę do „obiegu”, rzucasz – idealnie! Piękny, stabilny backhand na czwartą strefę (Mistrzu!) … pieseł obiega, pędzi, śledzi dysk, wyskakuje i…. nie łapie. Albo łapie (a co tam!) baaa… już do ciebie wraca i… dysk wypada mu z pyska, a wy tracicie cenne sekundy… ;) #najgorzej

Ale spokojna głowa! To da się „leczyć” i to dość łatwo, prosto i przyjemnie J 

W tym odcinku naszego cyklu „Aport do frisbee” zajmiemy się 

CHWYTEM DYSKU!

Wszystkie wpisy w tym cyklu są inspirowane naszymi zmaganiami z aportem i opierają się na tym, co udało nam się przerobić i przetestować w danym temacie, dlatego pominę w tym wpisie takie przyczyny niełapania jak:

• Nie śledzenie dysku przez psa/ problemy z techniką skoku i brak umiejętności wymierzenia i zebrania kroku przed wyskokiem
• Zbyt szybki dysk - niedobrany pod możliwości/ rozmiar psa
• Jeśli pies nie dobiega do dysku najprawdopodobniej dysk rzuciłeś zbyt płasko – tzw. uciekający dysk lub wybrałeś jeden z szybkich dysków np. SuperSonic
• Jeśli pies podbiega pod dysk, odbija go od spodu, zabiega go, najprawdopodobniej dysk jest za wolny i „zawisający”, a nasz pies nie ma jeszcze doświadczenia w łapania tego typu dysków
• Źle rzucony dysk (skręcający na maxa w prawo/ lewo, rzucony za nisko/ wysoko)
  
  (przy pomyślnych wiatrach skrobnę coś niecoś o tym przy okazji)

Tak więc… Pippin charakteryzuje się dość pewnym, aczkolwiek delikatnym chwytem, co jest spoko, bo nie niszczy dysków (jednym kompletem graliśmy 2 lata!) i „nonszalanckim” noszeniem tegoż ;) – jak wraca do mnie w tossie, to zaczepia sobie dysk na kle i tak biegnie… nietrudno się domyślić, że (o dziwo! ;)) dysk jakoś nie chce się trzymać na jednym zębie, gdy pies galopuje ;] a wygląda to właśnie tak jak na załączonych fotkach ;) 

Naszym celem była poprawa Pippinowego gripu (chwytu).

Przyczyny pojawienia się problemu widzę jedną:

na początku naszego frisbowania nie przeciągałam się dyskiem, bo mi go najzwyczajniej w świecie było szkoda J dlatego, gdy pies wracał do mnie z dyskiem uciekałam mu ochoczo wymachując szarpakiem. A ten pluł dyskiem gdzie popadnie i zatapiał zębiska w zabawce. Doprowadziło to osłabienia chwytu, bo po co łapać mocniej, stabilniej i pewniej, skoro zaraz będzie trzeba go wypluć ;)

Ależ się Pippin zdziwił, gdy któregoś dnia przybiegł do mnie z dyskiem, a ja jednym ruchem wyciągnęłam mu go z zębów, a on w oka mgnieniu stracił tak cenną dla siebie rzecz! Nie godzi się! (nie…. Nagle nie przestało mi być szkoda dysków… po prostu kupiłam eurablendy;)) i  tak zaczęliśmy się szarpać dyskami na poważnie. Pomogło!

W sumie to niewiele trzeba było. Żadnych specjalistycznych i wymyślnych ćwiczeń nie robiliśmy, a efekt bardziej niż zadowalający J Także polecam spróbować sięgnąć po najprostsze rozwiązania, te które leżą wręcz pod nosem, a których często nie doceniamy pochłonięci podążaniem za „nowymi trendami” J

poprawny chwyt dysku :) 

Pamiętajcie tylko, że we wszystkim potrzebny jest umiar i balans…hmmm… może taki przykładzik – jak przeholuję z emocjami, szarpaniem i konfetti na treningach Pippin zamienia się w prawdziwy kasownik do dysków… do tego stopnia, że czasem ma problemy z wypluciem dysku, bo ten zaklinował mu się na kłach :D także ten….no balans ;)

Często pada też pytanie, czy podawać komendę na chwyt. 

To zależy. Są psy, które bywają niepewne swoich możliwości, tego co mają zrobić, znajdują się w nowej/innej sytuacji/scenerii niż zazwyczaj na treningach i takim psom przyda się sygnał od przewodnika upewniający psa w tym, co powinien zrobić. Gdy pies nabierze pewności i wprawy możemy śmiało z niej zrezygnować i zawierzyć mu, że sam jest w stanie ocenić i zdecydować kiedy i jak chwycić dysk.

A tak już całkiem na marginesie, niektóre psy to totalne „narwańce” ;), które mają problem z wyczekaniem na dysk, który zawisł i mimo, że ten jest jeszcze wysoko, próbują do niego doskoczyć, co się oczywiście kończy tym, że z dyskiem się przestrzelą. W takich sytuacjach spora grupa zawodników używa komendy „czekaj” i „catch” żeby zwolnić psa do chwytu, a skutki tego są różne i podłużne. My nie stosowaliśmy więc się nie wypowiem J. A u was działa to?

Na koniec podrzucę jeszcze fragment fristajlowej karty ocen wg regulaminu USDDN:

Retrieval - The dog’s ability to track, chase, and catch discs, while demonstrating a variety of retrieval options (dropping discs away from the player, at the player’s feet, handing them to the player).

*możliwości psa do śledzenia, pogoni i łapania dysku, w czasie gdy demonstruje różne formy aportowania (puszczanie dysku z daleka od zawodnika, pod jego nogi oraz oddawanie do ręki)

Grip - Before, during and after the moment of executing a disc, the canine must exhibit consistent commitment with adequate focus.

*Przed, w trakcie oraz po momencie złapania dysku pies musi okazywać stałe zaangażowanie z właściwym skupieniem

Aż w 2 miejscach wzmianka o „przyzwoitym chwycie”….! Przypadek? Nie sądzę… ;)