Słów kilka o aporcie odc 1. :)

Nie mam pojęcia jak zacząć i miłością nieodwzajemnioną darzę wszelkie „wstępy”… dlatego zostawię go takim jaki jest i przejdę od razu do sedna – dziś rzecz będzie o aporcie. 

Nie sądziłam, ze to kiedyś napiszę, zwłaszcza, że dogfrisbee na aporcie stoi, że mój pies nie potrafi aportować. Albo inaczej – mamy całkiem rozbieżną teorię jeśli chodzi o aport, co mocno przekłada nam się na praktykę, oczekiwania, a w rezultacie rozczarowanie, niezrozumienie i wkurw.

Już śpieszę z wyjaśnieniami, otóż dla mnie aport to: „rzucam- pies biegnie-łapie-zwrot-powrót-oddanie”. 

mniej więcej tak, lub też od drugiej strony jak komu wygodnie ...

Jednak dla Pippina cała impreza kończy się na „łapie”… a potem „we are the champions!”, runda honorowa, czas dla paparazzich, flesze…. Pip unosi się na chmurze i sra tęczą…. Czas leci…90 sekund na tossie to mało.

Więc ja się pytam, co poszło nie tak!?

Mam kilka hipotez….

1) bardzo chciałam żeby Pippin pięknie skakał do dysku, dobre wybicie, złożenie cała w locie, przeniesienie ciężaru na przód, ładne, bezpieczne lądowanie. Mocno to chwaliłam, nagradzałam i cieszyło mnie to szczerze, jeśli tak mu się udało, o resztę nie dbałam.

2) bardzo późno wzięliśmy się za naukę aportu. Bałam się żeby nie zepsuć, czekałam az ktoś mądrzejszy nam pokaże jak zrobić to dobrze, bo wiadomo, lepiej dobrze nauczyć raz, niż poprawiać…

3) bardzo rzadko szarpie się z Pippinem przyniesionym dyskiem. Wymieniam to zazwyczaj na szarpak, czy na inną zabawke, bo po prostu szkoda mi dysku…

Dodatkowo : Ten, kto widział nasze sesje w Annówce, ten wie, że miałam (tak, tak w czasie przeszłym) w zwyczaju nagradzać psa „po niemiecku”, czyli twarde „dobrze”, „najs”, po zakończonej całej sekwencji szarpanie, mało emocji… Po zmianie tego systemu na „błękitną chmurę i tęczę” – czyli dużo chwalenia, okrzyków zachwytu itp. dało to pewną poprawę, ale z drugiej strony wprawiało Pippina w opisany wcześniej stan umysłu, roboczo nazwany - „we are the champions”.

Wygląda to mniej więcej tak: 

Pippin robi obieg, po czym wyrzuca go na orbitę, łapie dysk z boku - zazwyczaj z wyskoku, ledwo zdążając do niego dobiec, i koniec roboty, teraz czas na flesze i rundę honorową... ogon w górę, dumny jak paw, wraca.

Nie pomaga wołanie – przywołanie samo w sobie ma super. Ale po wyskoku i chwycie zawsze, ale to zawsze jest runda honorowa, a jej wielkość jest uzależniona od powierzchni łąki, na której ćwiczymy.

 A kiedy emocje już popuszczą i wrzasnę na niego, to Pip zatrzymuje się z dyskiem w paszczy, szczerze zdziwiony, z miną „ale że o co chodzi”… jak zawołam to przyjdzie, nie ma mowy o przybiegnięciu, bo przecież na niego krzyczą, a on nic złego przecież nie zrobił, w jego mniemaniu cała robota została wykonana perfekcyjnie, a ja się czepiam. I czyja to wina? Moja.

Dało nam to jasny obraz –nie mamy problemu z motywacją, z komunikacją, tylko z podstawami….

... CIĄG DALSZY NASTĄPI...